Henry Jenkins omawia na swym blogu badania Humy Yusu z Pakistanu (tu link do samych badań), która analizowała rolę mediów społecznych (lub jeśli kto woli, dziennikarstwa obywatelskiego) w okresie stanu wyjątkowego w Pakistanie. Media alternatywne do oficjalnych, kontrolowanych przez władze okazały się kluczowym instrumentem komunikacji społecznej. Jenkins podkreśla rolę innowacji w tym procesie, których celem było umykanie przed kolejnymi atakami władzy na wolny przepływ informacji. Gdy więc przestały działać sieci komórkowe, by ludzie nie mogli wysyłać SMS, ich rolę przejmował administrowane spoza kraju sieci społeczne i mikroblogowe, jak Facebook i Twitter. Nawet autorytarny rząd nie był w stanie zapanować nad całym procesem komunikacyjnym, a pozostawione furtki plus pomysłowość umożliwiała obywatelom-dziennikarzom docierać do społeczeństwa ze swoim komunikatem.
Ważne są jeszcze dwa spostrzeżenia. Wykorzystanie polityczne mediów społecznych jest tylko jednym z aspektów otwartej komunikacji, która na codzień (jak aktywność w Facebooku lub Twitterze) ma charakter bardziej rozrywkowy. Służy jednak tworzeniu kapitału społecznego, który w każdej chwili można zmobilizować zarówno w sytuacji zagrożenia, np. podczas powodzi, lub by zaprotestować przeciwko władzy. Z tego właśnie względu stare formy cenzury są nieskuteczne, autorytarna władza musiałaby całkowicie zabronić posługiwania się mediami społecznymi. To teoretycznie możliwe, lecz tylko w krajach takich, jak Birma. Już w Chinach jest zbyt ważnym instrumentem komunikacji gospodarczej, przez co jednak staje de facto potencjalnym instrumentem emancypacji politycznej.
W końcu Jenkins przypomina znaczenie ukutego przez siebie pojęcia mediów konwergentnych (hybrydowych) podkreślając, że media są narzędziami służącymi komunikacji i są wykorzystywane w zależności od lokalnego kontekstu. Pakistańczycy nie zastanawiają się, czy korzystają z Nowych Mediów, czy tradycyjnych, gdy chcą zapewnić sobie swobodną komunikację, tylko biorą to co w danym momencie jest dostępne i skuteczne. Może to być Facebook w internecie, może też być „stara” technologia radia FM. W Armenii jeszcze niedawno jedną z ważniejszych form upowszechniania komunikatów politycznych była bazarowa dystrybucja kaset VHS z nagraniami wypowiedzi opozycyjnych polityków. Od razu przypomina się rok 1979, kiedy w Iranie wybuchła rewolucja Chomeiniego, który jako swoje medium wykorzystywał kasety magnetofonowe. Dlatego z przekonaniem twierdzę, że w Polsce prekursorem dziennikarstwa obywatelskiego była prasa podziemna (z fantastycznymi przykładami „hakerstwa”, jak słynny sygnał „Solidarności” wpuszczony w kanał publicznej telewizji przez toruńskich astronomów). Poniższy filmik ilustruje tamto wydarzenie. Warto sobie przypomnieć w 20. rocznicę obrad Okrągłego Stołu.
