Wojny pokoleń

Zdaje się, że już Platon zwracał uwagę, że z młodzieżą są same problemy i nie jest taka, jak dorośli. Problem przepaści pokoleniowej ćwiczymy więc pewno od zawsze. Nauczyciele akademiccy narzekają, że ich studenci przychodzą na uczelnie   coraz słabiej przygotowani. Nauczyciele ze szkół odpowiadają, że mają coraz gorszych uczniów. Uczniowie coraz bardziej nienawidzą szkoły.

Dziś coraz ważniejszą osią dzielącą pokolenia jest nie tyle wiek, co technologie. Kilka lat temu zwykło się jeszcze mówić, że podział biegnie wzdłuż linii dzielącej świat na tych, co korzystają z komputera i cyfrowych analfabetów, potem jako  wyznacznik podziału doszło korzystanie z Internetu. Brad Stone zwraca jednak uwagę w „The New York Times”, że ze względu na coraz większe tempo technologicznej zmiany pokolenia rozróżniane za pomocą sposobu korzystania z technologii są coraz „węższe” (obejmują mniejszą liczbę roczników).

Korzystanie z komputera i Internetu to rzecz już banalna, istotniejsze jest jak się z nich korzysta i jakimi aplikacjami posługuje. Świat licealisty różni się od świata gimnazjalisty, a studenci to już stare ramole. Im młodszy wiek, tym większa zdolność do multitaskingu. Nastolatkowie potrafią wykonywać siedem czynności na raz, wynika z badań psychologa techniki, Larryego Rosena, dwudziestolatkowie sześć, trzydziestolatkowie zaledwie pięć.

Do niedawna żyliśmy złudzeniem, że gdy już wszyscy przekroczą cyfrowy Rubikon i zniknie problem „cyfrowej luki”, coś się zmieni. Co? Jak widać, zmieni się niewiele – człowiek posługujący się komputerem i Internetem i tak będzie cyfrowym analfabetą dla nastolatka żyjącego jednocześnie w kilku ciągach komunikacyjnych. Stone przytacza opinie Mizumi Ito, znakomitej japońskiej badaczki młodych pokoleń, że coraz większa fragmentacja ze względu na sposób korzystania z techniki stwarza problemy nie tylko rodzicom i szkole. Młodzi stają się także coraz trudniejszym celem dla działań marketingowych.