Inteligencja informacyjna, żyć i przeżyć w inteligentnym świecie

W najnowszym „The Economist” raport specjalny o „smart systems”, czyli inteligentnych systemach wkraczających z impetem w życie. Cyfrowe liczniki prądu połączone siecią, sterowane odpowiednim oprogramowaniem mogą doprowadzić do zwiększenia efektywności energetycznych rzędu kilkunastu procent. Co ważniejsze, umożliwiają redukcję zainstalowanych mocy, bo pozwalają na lepsze sterowanie mocą w okresach szczytu. Ba, by tak się jednak stało, potrzebna jest jeszcze odpowiednie otoczenie rynku energetycznego, które pozwala na dynamiczne ustalanie ceny: w godzinach szczytu ze względu na rosnący popyt chwilowo cena rośnie, co jest sygnałem dla systemów mniej krytycznych (jak np. klimatyzacja lub ogrzewanie w domu), by na chwilę się wyłączyć w oczekiwaniu na spadek ceny.

The Economist podaje więcej przykładów inteligentnych systemów i ich wdrożeń, pokazując zarówno zalety, jak i trudności. Lektura potwierdza jednak jeden z wniosków, jaki padł podczas niedawnej konferencji o inteligentnych miastach zorganizowanej w Krakowie przez Krakowski Park Technologiczny: warunkiem poprawnego działania inteligentnego systemu technicznego jest to, że zamawiający (np. władze miasta) są inteligentne. Wdrażanie systemów inteligentnych różni się od typowych inwestycji infrastrukturalnych. Inteligentne systemy mogą np.  wypełnić luki w niedostatkach infrastruktury fizycznej zastępując ją informacją (przykładem inteligentnego systemu może być system szycia ubrań w Lodzi odbywający się dziś poza murami fabryk, szwaczki szyją w domach obsługiwane przez koordynatorów dowożących wzory i materiał oraz odbierających robotę, fabryka jako medium służące koordynacji produkcja stała się niepotrzebna zastąpiła ją sieć komunikacyjna), a kapitał fizyczny kapitałem społecznym (wykorzystanie  ludzi – obywateli lub klientów, jako bezpłatne źródło informacji i innowacji zwiększające efektywność całego systemu).

Niestety, obserwując zarządzanie polskimi miastami, to na razie największym problemem jest deficyt inteligencji informacyjnej czy może raczej, komunikacyjnej na poziomie struktur kierowania miejskimi organizmami. Dowód na tę tezę przedstawiałem we wpisie „Festung Ursus” pokazując bezradność, jeśli chodzi o koordynację działań remontowych i inwestycyjnych. Na szczęście wspomniana krakowska konferencja pokazała, że sytuacja zaczyna się powoli zmieniać – miejmy nadzieję, że zmiana przyspieszy po najbliższych wyborach samorządowych. O ile inteligentnie wybierzemy.