Kongres Kobiet oraz co widzą publicyści (niektórzy)

Kongres Kobiet, trzeci już, zakończył się. Marek Magierowski z „Rzeczpospolitej”, czujny obserwator sceny krajowej i zagranicznej wydał w dzisiejszym wydaniu swej gazety werdykt w sprawie tego wydarzenia:

Podczas Europejskiego Kongresu Kobiet występowały byłe i obecne członkinie rządu, prezeski firm, politolożki, socjolożki, popularne pisarki. Gdy uczestniczki imprezy odwiedził premier Donald Tusk, stanął na scenie otoczony wianuszkiem kobiet sukcesu.

Ten widok kontrastował z ogólnym przesłaniem kongresu: iż w Polsce płeć piękna jest dyskryminowana, ma ciągle pod górkę i generalnie wiedzie jej się źle. Owszem, wiele postulatów było słusznych ? nie mam nic przeciwko temu, by ułatwiać świeżo upieczonym matkom pracę w domu, budować więcej żłobków i przedszkoli. Nie widzę też powodu, by panie wykonujące tę samą pracę co panowie, na tym samym stanowisku, zarabiały mniej. Oczywiście pod warunkiem, że pracują równie dobrze.

Mam jednak wątpliwości, czy Henryka Bochniarz, Danuta Hübner i Manuela Gretkowska dokładnie wiedzą, z jakimi problemami borykają się polskie kobiety na co dzień i jakiej pomocy oczekują od państwa.

Marku, trzeba było się wybrać do Pałacu Kultury, a nie tkwić przed telewizorem – stacje telewizyjne, jak wiadomo, uwielbiają pokazywać celebrytów i celebrytki, nic więc dziwnego, że w telewizyjnych migawkach z Kongresu dominowały kobiety sukcesu. Na Kongres zarejestrowało się ok. 7 tys. uczestniczek, z całej Polski – nie zabrakło Pań takich, jak wspomniana przez Ciebie Pani Henryka z Sosnowca. Mówiły czego chcą i jakie mają problemy, wystarczyło posłuchać. Ty wiesz jednak lepiej, że:

Kobiety potrzebują w życiu bezpieczeństwa i stabilności, a nie modnych sloganów wygłaszanych przez socjolożki, politolożki  i filozofki. Potrzebują  spokoju, a nie ciągłego rewolucyjnego fermentu. Potrzebują rodziny, a nie związków partnerskich.  Tak przynajmniej mówią mi kobiety, które cenię najbardziej.

Cóż, mam wrażenie, że to jednak Rzeczpospolita, a przynajmniej niektórzy jej publicyści tracą kontakt z rzeczywistością. Tydzień temu Bronisław Wildstein rozprawiał się z Kongresem Kultury nie będąc na nim, dlatego dostrzegł rzeczy, jakie we Wrocławiu miejsca nie miały, jak choćby moje uczestnictwo w programowym panelu.

Ja byłem wczoraj w Pałacu na Kongresie Kobiet, uczestniczyłem w panelu „Kobiety robią kulturę” moderowanym przez Beatę Stasińską. Siedziałem obok dzielnych kobiet, „pielęgniarek kultury”, jak się określiła jedna z nich – Joanna Warczok, socjolożka i świetliczanka z Cieszyna. Mnóstwo się dowiedziałem. Konstatacja najciekawsza i najsmutniejsza zarazem. Mimo, że cała kultura stoi kobietami, to one pracują w bibliotekach, domach kultury i świetlicach, to jednak nie ma dla nich w narodowej kulturze miejsca. Nie zasługują na miejsce w antologiach poezji (chyba, że jak Wisława Szymborska zdobędą nagrodę Nobla), w sztuce mogą liczyć ewentualnie na uznanie pośmiertne, jak Alina Szapoczników lub co najwyżej, jako skandalistki. Choć dominują w zawodzie nauczycielskim, muszą uczyć z podręczników, w których niezmiennie kobieta przedstawiana jest jako domowa sprzątaczka, a mężczyzna jako „głowa rodziny”.

A siedząc za stołem z plakietką „panelistka” mogłem choć przez chwilę poczuć się, jak na codzień muszą czuć się kobiety zmuszane do używania zmaskulinizowanych określeń swych społecznych ról. Warto bywać na wydarzeniach, o których się później pisze. Można dostrzec to, czego nie podpowie wyobraźnia ani nie pokaże telewizja.