Walki robotów. First Lego League w Warszawie, cz. II

Trudno o piękniejszy widok, niż tłumy dzieciaków, które wbrew szkolnej tresurze odkrywają w sobie zapał i twórczą energię. Zdumiewające, jak dziewczynki i chłopcy na co dzień cierpiący męki na nudnych lekcjach zamieniają się w tytanów pracy i nauki, byle tylko dać im do tego powód. Doskonałym powodem są rozgrywki First Lego League, powolutku zyskujące w Polsce uznanie. Turniej propaguje gdańska fundacja „Fabryka talentów”, a zawody organizowane są w naszym kraju już od pięciu lat. W tym roku, ze względu właśnie na jubileusz Gdańsk będzie organizował półfinały europejskie.

Urok FLL polega na tym, że choć turniej ma wszystkie parametry współzawodnictwa sportowego: są medale, puchary i bezwzględna rywalizacja, to jednak polega na promowaniu pełnego rozwoju dziecka. Twórcom FLL nie chodzi o promocję indywidualnych talentów, genialnych programistów-hackerów. Lego Mindstorms – programowalne klocki są tylko pretekstem i narzędziem do budowy większego projektu: dzieci w grupie muszą zaprojektować maszynę, zaprogramować tak by wykonywała określone zadania, zdobyć masę wiedzy związanej z tematem wiodącym. Później muszą tę wiedzę przekazać w atrakcyjny sposób i jeszcze udowodnić, że potrafią współdziałać.

Obserwuję FLL od dwóch lat, czyli „zaliczyłem” już trzeci turniej. To za sprawą mojego najmłodszego syna, który wchodzi w skład drużyny Ó-botów. Powstała ona jesienią 2009 r. zupełnie przez przypadek – stworzyli ją chłopcy, którzy latem przeszli przez Robocamp, czyli kurs programowania Lego Mindstorms. Nikt nie traktował ich poważnie, jednak dzięki doskonałej taktyce zaproponowanej przez trenera Adama Cellarego, studenta Wydziału Mechatroniki Politechniki Warszawskiej skonstruowali prostego, lecz mocnego, działającego w sposób powtarzalny robota i dobrze przygotowali się do pozostałych konkurencji. Okazało się, że zebrali najwięcej punktów i wygrali turniej regionalny, co dało im przepustkę do finału w Paderborn w Niemczech.

Rok później nie mieli już konkurencji, do turnieju przygotowywali się pracując i trenując jak w sporcie, wiele godzin tygodniowo – zebrali w Warszawie wszystkie najwyższe trofea, potem w Bratysławie zakwalifikowali się do finału w Paderborn, gdzie zajęli 9. miejsce. Wczoraj startowali po raz ostatni – najstarsi członkowie drużyny już nie będą mogli startować w przyszłym roku. Wyrosła także świetna konkurencja – drużyna iKids 8 lepiej sobie poradziła na planszy, ich robot zwyciężył w Robot Game, Ó-boty musieli zadowolić się drugim miejscem, podobnie jak w konkurencji Teamwork. W pozostałych konkurencjach: Robot Design i Research Project wygrali, w sumie po raz trzeci zwyciężyli. Myślą, co dalej – studenci Mechatroniki zachęcali ich by spróbowali szczęścia w poważnych turniejach, gdzie walczą już prawdziwe roboty.

Zobaczymy, drużyna zgodnie z duchem high-tech trenuje w garażu. Praca z robotami jest wytchnieniem od żmudnej rutyny szkolnej nauki. Zdumiewające, że praca pod przymusem nad zadaniami z biologii już po pół godzinie wywołuje bunt. Ci sami chłopcy rozsadzani ADHD pracowali w skupieniu przez długie godziny rozwiązując podobne zagadnienia związane z FLL, kiedy musieli się nauczyć i dowiedzieć o bezpieczeństwie mięsa, jego produkcji, konserwacji, a następnie przygotować prezentację. Kiedy więc polska szkoła dostrzeże, że można inaczej?

Warto byłoby upowszechnić takie pomysły, jak FLL – w tej chwili to dyscyplina nie dla wszystkich. Nie chodzi nawet o pieniądze, choć koszty poważnego zaangażowania w FLL nie są małe. O wiele jednak większym problemem jest cała logistyka: miejsce do treningów, itp. Rodzice mniej zasobni i mniej obrotni nie zapewnią swoim dzieciom podobnej frajdy, a szkoda.