Igrzyska na Titaniku

Euro 2012 szczęśliwie wystartowało. Malkontenci z zachodniej prasy narzekali, że pod zamkniętym dachem Stadionu Narodowego było za ciepło i za wilgotno – jakby to jednak skomentował Darek Rosiak, marudzą, bo najprawdopodobniej sami takich dachów nie mają i zazdroszczą. A pomny tekstu Darka z dzisiejszej „Rzeczpospolitej”, że „nikt nie popsuje nam tej imprezy”, psuć nie będę – swoje już napisałem, a zdania o Narodowym, że jest architektoniczną porażką i urbanistyczną katastrofą nie zmienię.

Bardziej chciałbym zwrócić uwagę na symbolikę meczu otwarcia: oto zielona wyspa Europy zmierzyła się z tonącym statkiem, prymus stanął na przeciw bałaganiarza, po którym muszą sprzątać inni. Cóż, wyszło na remis, przynajmniej na boisku. Czy jednak poza nim tak bardzo od Greków różnimy się? Cóż, spory udział w ich kryzysie mają długi po olimpiadzie w 2000 r. My jeszcze rachunku za Euro nie znamy, liczymy że bilans będzie pozytywny – wzmożenie infrastrukturalne spowodowało choćby to, że Warszawa wpięła się w europejski system autostradowy i przestała być mazowiecką wsią. Ba, na Euro otwarto nawet naprawiany po remoncie przejazd ul. Dźwigową, dzięki czemu mój Ursus przestał być anus mundi i ponownie odzyskał status dzielnicy stolicy RP.

Oczywistych i rzeczywistych powodów do radości nie brakuje, nowoczesność wyłania się z każdego domu i zagrody. Tyle tylko, że całe Euro i radość z niego, radość której nie pozwala sobie odebrać Darek Rosiak jest radością Greka Zorby. Katastrofa jeszcze się nie wydarzyła, lecz wiele wskazuje, że zbliżamy się do jej krawędzi. Zajęci przygotowaniem do inauguracji mistrzostw i rodzimymi sporami o to, kto większym i prawdziwszym lub fajniejszym Polakiem nie zwróciliśmy uwagi, że przyspieszyła realizacja najczarniejszych scenariuszy rozwoju sytuacji na świecie. Doniesienia z ostatnich tygodni nie pozostawiają złudzeń: chińska gospodarka hamuje, jeszcze bardziej dołują Indie, Brazylia na skraju stagnacji, Wielka Brytania w recesji, o strefie euro nie trzeba wspominać – rękę po pomoc wyciągnęli Hiszpanie. Po czterech latach wychodzenia z kryzysu okazało się, że świat w którym żyjemy, jest światem „Alicji w krainie czarów” – kryzys dopiero nadchodzi.

My jesteśmy dumni, pokazaliśmy jacy jesteśmy nowocześni, że po ulicach  nie chodzą u nas białe niedźwiedzie, a antysemici wbrew kłamliwym doniesieniom BBC siedzą pozamykani w rezerwatach. Tyle tylko, że świat do którego chcieliśmy doszlusować rozsypuje się i mało kogo już obchodzi, co udało nam się zademonstrować – nasz wpływ na sprawy świata jest zbyt znikomy, czy nam się to podoba, czy nie. W takim razie rzeczywiście nie psujmy sobie  imprezy, wszak marzyliśmy o niej od zjazdu w Gnieźnie. Przed nami 12 czerwca, Bitwa Narodów – Jerzy Hoffman już kręci film.