Katowice, gra o miasto

W piątek wybrałem się do Katowic do Domu Oświatowego Biblioteki Sląskiej. Artur Celiński z ekipą z Res Publiki Nowej prowadził  tam warsztaty z cyklu „DNA miasta: ABCadło Idei”, na zakończenie dyskutowaliśmy z uczestnikami o mieście, świecie i przyszłości posiłkując się m.in. „Buntem Sieci”.Spotkanie było doskonalą ilustracją do wcześniejszej dyskusji o tezie Barbera i roli miast w „zbawianiu świata”. Oczywiście, można wyciągnąć dowolną liczbę katastrofalnych przykładów, gdzie życie miejskie przypomina piekło. I w Stanach Zjednoczonych, i w Polsce. Ciekawsze o wiele są jednak przykłady odkrywania miasta na nowo, jako podmiotu i przestrzeni upodmiotowienia, w których ludzie biorą sprawy w swoje ręce i zaczynają lepiej żyć. Od dziesiątków lat przykładem takim jest brazylijska Kurytyba, w ostatniej dekadzie dołączyły inne miasta latynoamerykańskie, znane raczej jako miejsca upadku – Bogota, Medelin.
W Polsce niektóre przykłady już opisywałem, Katowice też wpisują się katalog miast, gdzie coś ciekawego zaczyna się dziać i ujawnia duży potencjał pozytywnej zmiany. Już sam Dom Oświatowy, placówka istniejąca dopiero od kilku miesięcy potrafi błyskawicznie naładować baterię. Ulokowany w cudownym budynku z 1934 pulsującym niezwykłą, modernistyczną energią jest placówką kultury nowego typu, w którym kultura i sztuka nie są tematem do odrobienia, lecz środowiskiem pracy i medium angażującym do działania uczestników. Najlepiej widać to po najmłodszych. Ewie Kokot kierującej Domem życzę, by nie zabrakło jej energii i sojuszników.

Pierwszego w sumie się nie obawiam, jeśli chodzi o drugie – Katowice po „zwycięskiej porażce” w staraniach o tytuł Europejskiej Stolicy Kultury dostrzegło potencjał kultury jako czynnika napędzającego ludzi do działania i nie zamierza z planów powstałych w związku z ESK rezygnować. Sporo więc się dzieje, jak zwykle trzeba oddzielać ziarno od promocyjnych plew, jak jednak mawiał Leonard Eduard (Krzysztofie, dzięki za czujność!) Bernstein, cel jest niczym ruch jest wszystkim.