Polacy w Internecie, politycy w telewizji

Wczoraj przez przypadek włączyłem jeden z telewizyjnych kanałów dezinformacyjnych. Jego reporter zmagał się ze śniegiem w Białymstoku opowiadając przez trzy minuty, jak warstwa białego puchu narastała pokrywając płytę chodnika. Za cara nie do pomyślenia. Potem spektakl koalicyjny, czyli Piechociński w akcji, na deser PiS walczy o wolność, solidarność i niepodległość w kontekście zapowiadanych marszów 13 grudnia. Kwadrans z telewizją pozwolił mi zrozumieć, dlaczego Polacy w wieku do 29 lat wybrali w większości Internet.

Tak przynajmniej wynika z najnowszej edycji badań World Internet Project Poland 2012. Z internetu korzysta już 64% Polaków, trend wzrostowy zdaje się jednak hamować. Rodacy offline czują się bez Sieci dobrze, jak potrzebują czegoś, wykorzystują pośredników. Poza tym mają telewizję, główne medium dla ludzi powyżej trzydziestki. Młodsi przesiedli się do Netu, najwyraźniej inwestycje w edukację młodzieży opłaciły się.

Politycy ciągle jednak w swej masie rosnącej potęgi Sieci nie doceniają, walcząc o publiczność telewizyjną. To oczywiście w krótkiej perspektywie racjonalne, bo łatwiej konsolidować elektorat w oparciu o telewizyjną sieczkę, której główne składniki to emocje, nienawiść, banał, najmniej w tym wszystkim rozumu. Rozum sferę publiczną opuścił w ogóle, nawet w Internecie go niewiele, choć jak się poszuka, to się znajdzie go więcej, niż w tzw. mediach elektronicznych.

Internet też miał jednak ostatnio swoje emocje związane z ruchami w prasie polskiej i wymarszem publicystów wyklętych z „Uważam Rze”. Solidarnie dołączył do nich niepokorny Facebook – jak pokazali analitycy z Sotrendera, w odpowiedzi na zwolnienie Pawła Lisickiego nastąpiła największa pod względem dynamiki fala wycofywania lajków z fanpage’a „Uważam Rze”. Skłamałbym, gdybym napisał, że byłem fanem „Uważam Rze”, cieszy mnie jednak, że drukowane medium może jeszcze budzić takie emocje i to wśród internautów. Po raz kolejny dowód, że Internet nie musi zabijać tradycyjnych form medialnych, przeciwnie – może im sprzyjać, tworząc, jak pisałem wczoraj metakulturę niezbędną dla rozwoju kultury.